Na macierzyństwo nie można się przygotować. Nie pomogą ani grube księgi napisane przez bardziej lub mniej doświadczone mamy. Nie pomogą też rady mamy czy przyjaciółki, ani sterty specjalistycznych czasopism. Wszyscy chcą jak najlepiej to oczywiste, ale nie zmienia to faktu, że to tylko gadanie i nijak ma się do praktyki. Zachodząc w ciąże miałam w głowie wyidealizowaną wizję malutkiego, śpiącego bobasa, który budzi się tylko kiedy ma mokro i jest głodny. Wyobrażałam sobie, że jeśli ten tłuściutki bobas będzie miał kolkę (w ogóle jaką kolkę? Moje dziecko na pewno nie będzie jej miało…) potrwa to jeden góra dwa wieczory. Myślałam, że nie ma nic prostszego niż karmienie piersią. Rozpędzając się dalej w moich rozmyślaniach, sądziłam, że im będzie starszy tym łatwiej będzie go ogarnąć. Spanie z dzieckiem? NEVER!! Dziecko ma swoje łóżeczko i w nim ma zasypiać (najlepiej samo) wraz z wybiciem godziny 19 i budzić się o 9 rano.

Taaa.

Kiedy urodził się Księciunio byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Miałam swojego upragnionego synka, o którym tak bardzo marzyłam. Oczywiście dalej jestem szczęśliwa i cieszę się każdym dniem z synkiem, którego nie zamieniłabym na żadne inne dziecko. Jednak bywają dni (a raczej tygodnie, albo i miesiące), kiedy czuję jakbym dostała od niego siarczystego plaskacza, a moje ideały kwiczą w kącie zagłuszane plaskiem w polik i rechotem Młodego.

Księciunio już na oddziale położniczym był znany z wysokich tonów i płaczu. Położna słysząc tego małego wrzaskacza od razu kierowała się do mojej sali. W domu niewiele się zmieniło. Jego „spanie” najlepiej przemilczmy minutą ciszy… Napiszę tylko, że mimo 21 miesięcy na koncie, mój prawie dwulatek nadal nie przesypia nocy, a te które przespał mogę policzyć na palcach jednej ręki, no może dwóch jakbym bardzo się skupiła 😉 Do dzisiaj nie wiem dlaczego nie śpi. Pozostanie to dla mnie nierozwiązaną zagadką. Może za parę lat go spytam, ale wątpię żeby mi odpowiedział 😉 Bartolini od początku był dzieckiem nieodkładalnym. Łóżeczko ewidentnie go parzyło i nie było opcji, że po jedzeniu bez zająknięcia zasypiał w swoim łóżeczku. Lepszy okres nadszedł około roczku, kiedy siedząc przy łóżeczku czekałam aż zaśnie. Wówczas naiwnie myślałam, że złe czasy odeszły w niepamięć i nadchodzą nowe, lepsze. To właśnie wtedy zdarzało się, że Księciunio przesypiał całe noce. Niestety mój entuzjazm nie trwał długo, a do przespanych nocy nie zdążyłam się jeszcze przyzwyczaić. Owszem, Młody zasypiał w łóżeczku, ale budził się o różnych porach i na lunatyka przychodził do naszego łóżka rozpłaszczając się w najlepsze (nie, nie było opcji żeby położyć go do łóżeczka; chyba, że ktoś lubi wycie i walkę z niespełna dwulatkiem w środku nocy, my podziękowaliśmy). Zwracam honor wszystkim rodzicom, którzy śpią z dzieckiem. Teraz już wiem, że są dzieci, które po prostu nie sypiają w nocy w swoich łóżeczkach, a jedynym wyjściem na przymknięcie oka jest spanie z dzieckiem. Nie wynika to z wygody (absolutnie! Cholernie nie lubię spać z tym wierciochem), ani tym bardziej przyzwyczajenia dziecka do takiego schematu. Nie muszę się przed nikim tłumaczyć, ale sama doskonale wiem ile pracy włożyłam w to, aby syn spał w swoim łóżeczku. Ile wieczorów przesiedziałam przy łóżeczku z jedną ręką włożoną między szczebelki żeby Młody mógł mnie czuć, a każda próba wyswobodzenia kończyła się fiaskiem i w efekcie wybudzeniem (był nawet moment, że pomyślałam o zainwestowaniu w jakąś protezę, żeby go oszukać, bo żadne pluszaki i przytulanki nie pomagały). Do dzisiaj bywa, że syn śpi w naszym łóżku. Czy uważam, że to nasza wina? Nie. Owszem, nie pasuje mi ten układ tym bardziej, że wówczas ja albo mąż lądujemy na kanapie, bo nie mamy tak dużego łóżka żebyśmy mogli wyspać się we trójkę, ale na tą chwilę nie widzę innego wyjścia, a walczyć z własnym dzieckiem nie będę stosując metodę wychodzenia z pokoju, jego zanoszenia się od płaczu itd. To nie na moje nerwy, nie wspominając już o tym, że jest to po prostu nieludzkie i przypomina tresurę jakiegoś zwierzęcia. Myślę, że do 18-stki mu przejdzie 😉

Karmienie piersią? … Nasza mleczna droga to mówiąc krótko stres, łzy, bezsilność i ból. Gdyby nie mój upór i zafiksowanie na naturalne karmienie, zapewne podałabym butelkę. Na szczęście wyposażana w ogrom wiedzy na temat ewentualnych problemów z karmieniem piersią, które mają niektóre matki (jakże mogłoby mnie zabraknąć w tym zacnym gronie 😉 ), uzbroiłam się w cierpliwość i udało mi się wykarmić synka, z czego jestem niezmiernie dumna.

Przed zajściem w ciąże cieszyłam się każdym maluszkiem w rodzinie czy w najbliższym otoczeniu. Dostrzegałam tylko te cudowne chwile. Kodowałam tylko te pozytywne momenty i nie patrzyłam na drugą stronę medalu, która też przecież istnieje. Nikt mnie nie przygotował, że moje dziecko może mieć np. problemy skórne, a ja bujając się od jednego dermatologa, do alergologa i znowu do siódmego dermatologa, wciąż nie będę mogła mu skutecznie pomóc. Każdy chętnie brał pieniądze za wizytę, polecając swoje „ulubione” kosmetyki i powtarzając jak mantrę „wyrośnie”, a ja miałam eksperymentować na własnym dziecku szukając złotego środka, który mu ulży. W tym przypadku całe szczęście, że trafiłam na odpowiednie fora, które ostudziły mój maraton do apteki po kolejny specyfik. Zaczęłam na własną rękę zgłębiać temat i szukać naturalnych sposobów na tą nierówną walkę. W pewnym momencie zatoczyłam błędne koło i sama potrzebowałam pomocy i wsparcia, bo nie mogłam sobie poradzić z tą sytuacją i emocjami, które we mnie ona wywołuje. Jak jest teraz? Nie chcę zapeszać, ale równocześnie wierzę, że będzie lepiej i że czas zadziała na naszą korzyść.

Mam dużo koleżanek z dziećmi w różnym wieku. Każde w jakiś sposób daje im w kość, a one mają dosyć i mają ochotę wyjść z domu. Nie wierze w matki, które godzinami mogą z czułością wpatrywać się w swoje „dzieło”. Ani w takie, które nigdy nie krzyknęły, nie płakały z bezsilności i nie miały najzwyczajniej w świecie dosyć. W moim odczuciu takie matki nie istnieją, a jeśli tak twierdzą, to kłamią chcąc pokazać jakimi cudownymi matkami są dla swoich dzieci, a jaka to Ty jesteś wyrodna.

Kocham synka miłością najszczerszą i bezwarunkową, ale nie będę kłamać, że nie mam chwil słabości i czasami mam go dosyć, a wyjście z domu to dla mnie ulga i złapanie powietrza. Myślę, że jest to całkiem naturalne i takich jak ja, jest zdecydowanie więcej. Najlepiej zrozumieją to mamy, które również mają takie wymagające dziecko. Więcej na ten temat przeczytacie tutaj