Nie ma ludzi idealnych z czego osobiście bardzo się cieszę. Jakże byłoby nudno, gdybyśmy wszyscy byli piękni, szczupli i bogaci. Każdy jest inny, a to sprawia, że świat jest różnorodny, a my nie nudzimy się w swoim towarzystwie. Dzisiaj postanowiłam podzielić się z wami moimi cechami charakteru (oczywiście nie wszystkimi), których mam nadzieję! nie wyssie z mlekiem mym, Syn. Tym samym obnażam swoje słabości…ale wiecie co, to sprawia, że jestem ”jakaś”, a nie nijaka.

1# Naiwność.

Cecha wrodzona. Od dzieciństwa towarzyszy mi niczym kula u nogi. Dzieciaki z podwórka nie raz potrafiły mnie nieźle wrobić, a ja wierzyłam we wszystko co mi mówili. Nie będę w tym miejscu przytaczać kompromitujących mnie epizodów z mojego życia, ale wierzcie mi, naiwnie wierzyłam każdemu wychodząc z założenia, że wszyscy są dobrzy i nie chcą dla mnie źle. Równie naiwnie wierzyłam, że świat jest tylko piękny i dobry. Tymczasem przez tą moją naiwność leciałam z gilami do domu wypłakać się na matczynym kolanie i mocno przeżywałam niesprawiedliwość tego padołu. Na szczęście praca nad sobą przyniosła efekty, a doświadczenie z dzieciństwa i lat młodzieńczych zrobiły swoje i z biegiem lat, stałam się mniej naiwna.

Mam nadzieję, że mój Syn nie będzie dawał się robić w balona i z nieco większym dystansem niż Jego rodzicielka, będzie podchodził do tego, co mówią i obiecują inni.

2# Niecierpliwość.

„W gorącej wodzie kąpana”. Znacie to? Ja znam i to bardzo dobrze. Jeśli o czymś pomyślę, to ma to się wydarzyć tu i teraz. Podróż do Portugali? No przecież ja chcę już, teraz, natychmiast! Lody z Maca? Jeszcze ich tu nie ma? Ale jak to? Od rana jestem na diecie, a wieczorem waga ani drgnęła? No ile można czekać na efekty moich wyrzeczeń? Walczę z tym codziennie. Nierówna to walka, ale się staram. I już widzę, że mój dzieć to jeszcze nie chodząca, ale wierzgająca niecierpliwość. Jak cycek to już, teraz, natychmiast, jak na ręce, to w tym momencie mnie bierz, a nie że pójdziesz siku. Jak mogę tego nie rozumieć?

Pocieszam się, że większość niemowlaków tak ma i liczę, że synowi to przejdzie, bo inaczej biada mu! I ciężkie życie.

3# Pedantyzm.

Tak. Układam bieliznę kolorystycznie i składam w kostkę. Koszulki dzielę wg długości rękawów. Nie wyobrażam sobie wstać rano i włożyć na dupsko byle jakie gacie, które akurat wpadną mi w ręce. Serio tak można? A kiedy widzę, że ramka ze zdjęciem na komodzie stoi nie tak jak powinna, wstaję i poprawiam. Lubię życie w porządku i raczej nie należę do bałaganiar. Możecie pomyśleć, że źle ze mną, ale zapewniam was są gorsze przypadki, nieuleczalne na dodatek. Natomiast mnie małżeństwo, a teraz macierzyństwo skubie z tego pedantyzmu codziennie. Zresztą uważam, że kobietom można tą cechę wybaczyć, dlatego mam nadzieję, że Młody nie będzie pedancikiem, ale również nie wyrośnie z Niego bałaganiarz i nie będę musiała zbierać po nim brudnych skarpet. Liczę, że sam trafi z nimi do kosza na pranie. Chciałabym, aby znalazł złoty środek, który ułatwi jemu i mojej przyszłej synowej życie 🙂

4# Powściągliwość.

Nigdy nie należałam do osób, które wylewnie okazują swoje uczucia i rzucają w ludzi potokiem słów naznaczonych emocjami różnego rodzaju. Nie wiem czy taka moja natura czy wynika to z tego, że w domu nie za bardzo o emocjach się mówiło. W efekcie kiedy przychodziło co do czego, paliłam buraka, dukając przy tym trzy po trzy i stękając niemiłosiernie. Jako osoba dorosła staram się to zmienić, czego dowodem jest również ten blog. Chciałabym, aby Syn umiał i chciał mówić o swoich uczuciach, jakiekolwiek by one nie były. Z pewnością ułatwi mu to dorosłe życie i relacje z innymi ludźmi. Osobiście ma ode mnie zielone światło w tej kwestii.

5# Nerwowość.

Strasznie nerwowa ze mnie osoba. Małe rzeczy potrafią wyprowadzić mnie z równowagi i te, na które nie mam wpływu. Niepotrzebnie się pienię doprowadzając do pasji bliskich mi ludzi i tworząc kwaśną atmosferę wokół siebie. Następstwem moich wybuchów często bywają kłótnie, których przecież wcale nie chcę. Niestety już w okresie noworodkowym zauważyłam u Syna tą niepokojącą cechę, ale składam to na karb Jego dziecięcej natury i liczę (nie naiwnie), że z tego wyrośnie.

Zapewne znalazłabym w sobie jeszcze inne cechy, które w mniejszym lub większym stopniu utrudniają mi życie, ale nie jestem aż taką ekshibicjonistką emocjonalną, aby je tutaj wywlekać. Powyższe są najważniejsze, które mam nadzieję, nie będą charakteryzowały mojego Syna.