Jednym z moich ulubionych filmów, który zrobił na mnie wrażenie jest „Jestem legendą” z Willem Smithem. Za każdym razem kiedy go oglądam towarzyszą mi podobne emocje, mimo, że znam go na pamięć. Science fiction w czystej postaci, gdzie upust swojej bezgranicznej wyobraźni dali twórcy, dziś nie wydaje się już takie abstrakcyjne. W skrócie film opowiada o samotnym naukowcu (Will Smith) pracującym nad szczepionką, mającą zwalczyć mutującego wirusa, który wymordował lub zamienił ludzi w krwiożercze bestie. Żyje w wyludnionym mieście i wciąż ma nadzieję, że uda mu się dokonać prawie niemożliwego…
W obliczu aktualnych problemów z jakimi mierzy się świat, skojarzenie z tą fikcyjną, filmową historią, choć zapewne nieco przejaskrawione, nasunęło mi się samo. Ale film, polecam obejrzeć 😉

Dzisiaj przyszło nam żyć w niepewnej rzeczywistości, którą codziennie zalewają niepokojące wieści ze świata. A wszystko za sprawą koronawirusa, który jest aktualnie tematem numer jeden. Zawładnął naszą codziennością i spowolnił dotychczasowe życie wszystkich ludzi na świecie. Zatrzymał w domach i spowodował, że nawet największe, europejskie i światowe metropolie zwolniły swój bieg.

Jeszcze 4 miesiące temu, kiedy wirus zaczął rozprzestrzeniać się w Chinach, od których wszystko się zaczęło, i zbierać swoje ogromne żniwo, nikt z nas nie przypuszczał, że dotrze również do nas i zacznie bezpośrednio dotyczyć. A jednak. Mimo wdrożenia wszelkich możliwych środków ostrożności, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się śmiertelnego (dla grupy największego ryzyka) wirusa, niestety sytuacja wymknęła się spod kontroli, a koronawirus zaczął docierać do coraz większej ilości państw. Również do Polski. Chyba nikt z nas nie spodziewał się takiego rozwoju sytuacji. Na świecie mierzono się już z epidemią grypy, SARS czy ptasią grypą, ale w moim subiektywnym odczuciu nie można tego porównywać do koronawirusa, który roznosi się znacznie szybciej, a aktualne statystki nie kłamią. Nie przypominam sobie, aby z powodu ptasiej grypy czy SARS na całym świecie wprowadzono takie restrykcje jak obecnie ma to miejsce.

Dzisiaj, kiedy za oknem świeci słońce, a wiosna zagościła na dobre (miejmy nadzieję), przeżywamy jedne z najtrudniejszych chwil w życiu, które są testem nie tylko dla nas, ale dla całego społeczeństwa. Obostrzenia i restrykcje mające na celu uchronić nas przed zachorowaniem oraz obowiązkowa kwarantanna to niecodzienna sytuacja, z którą prawdopodobnie większość z nas nigdy nie miała do czynienia. Każdy radzi sobie z nią na swój sposób. Ale są i tacy, którzy nie radzą sobie wcale…

Łatwo w tym potoku zalewających nas informacji z różnych źródeł utonąć i poczuć się zdezorientowanym. Przyznam, że kiedy pojawiły się pierwsze doniesienia o koronawirusie nie przejęłam się aż tak bardzo. Ale tempo w jakim wirus rozprzestrzenił się po świecie, a potem dotarł do naszego kraju, sprawił, że moje obawy i powaga sytuacji zaczęły być dla mnie odczuwalne. Nie chcąc dać się zwariować dawkuję sobie nadmiar informacji. Słucham czy czytam tylko te z pewnego źródła np. wieczorem. Puszczam mimo uszu sensacje, którymi próbują mnie zasypać znajomi i nieznajomi. Nie wertuję fejsbukowej tablicy, bo tam roi się od mnóstwa fake newsów. Staram się, aby ta sytuacja, mimo iż niełatwa nie zawładnęła całkiem moim życiem. Myślę pozytywnie. I dostosowuję do aktualnego trybu życia oraz zmian, które chcąc czy nie, zostały w nie wprowadzone. Robię to z myślą nie tylko o swoim zdrowiu, ale przede wszystkim rodziny i innych osób. Wierzę, że rozporządzenia rządu, które zostały wprowadzone przyniosą pozytywny skutek, a ucząc się na błędach Włochów, którzy nie zachowali szczególnych środków ostrożności, pozostałym krajom uda się wyjść z tej sytuacji obronną ręką. Liczę, że potrzebny nam jest jedynie czas…dobra wola, rozsądek i empatia. Tego ostatniego niektórym brakuję. Zwłaszcza ludziom młodym, którzy nie widzą dla siebie realnego zagrożenia. Szkoda tylko, że nie pomyślą o innych, których potencjalnie mogą zarazić, szczególnie starszych – a ci mogą nie wygrać walki z wirusem.

Staram się również nie popadać w paranoję i obłęd, o które nietrudno. Wiem jak działają media i nakręcają każdą sprawę, począwszy od tych błahych, a na poważnych kończywszy. Wiele osób się temu poddaje, przekazując pałeczkę dalej i nakręcając tym samym paranoiczne myślenie. Sądzę jednak, że obecne okoliczności są dość szczególne i należy się do nich odnieść poważnie.

Skupiam się na tym co tu i teraz. Nie wybiegam daleko w przyszłość (czego tak naprawdę nie robiłam wcześniej). Dostrzegam drobne przyjemności. Cieszę się wiosną i słońcem. Może to nie przypadek, że wirus zaatakował nas akurat teraz? Może w tym całym chaosie 'los’ właśnie teraz postawił na naszej drodze tę przeszkodę, bo łatwiej i szybciej sobie z nią poradzimy? My jako społeczeństwo. Ludzkość. Świat. Być może.

Doceniam chwilę z rodziną. Z bliskimi. Nigdzie nie pędzę, nie gonię króliczka. Przystopowałam, bo świat wokół zwolnił. Myślę, że nie tylko mnie było to potrzebne. Mimo, że zmusiły nas do tego nadzwyczajne okoliczności, może i w tym należy szukać plusów? Może to doświadczenie da nam do myślenia i wiele z nas zmieni podejście do swojego życia? Może.

Pozytywne wibracje i spokój, to coś, co możemy sobie teraz przekazać i zarażać wzajemnie. Żeby nie zwariować i nie dać się złapać w pułapkę jaką jest natłok fake newsów. Zatem podaj dalej!