Za nami kolejny rok. Każdemu z nas przyniósł coś nowego. Ciekawe doświadczenia, ekscytujące wyzwania, miłe niespodzianki, upragniony sukces, ale i też przykre rozczarowania, bolesne straty oraz smutne przeżycia. Zapewne każdy z nas patrząc na zapisane karty minionego roku znalazłby gamę różnorakich doświadczeń. Również takie posiadam. Nie będę tutaj wyliczać co mnie spotkało w 2017 roku, ani nie będę też rozkładać na części pierwsze każdego miesiąca uwzględniając co było dobre, a co złe. A uwierzcie, miniony rok był dla mnie naprawdę pełen wrażeń, nowych doświadczeń, ale i nieprzyjemnych zdarzeń. Był to dość intensywny rok, w którym naprawdę dużo się działo. Dawno nie pamiętam takiego okresu w swoim życiu… Działo się również dużo w mojej głowie. Pod względem duchowym przeżyłam istne tsunami, żeby potem móc spokojnie dryfować po spokojnym morzu. To był bardzo refleksyjny rok, w którym demony przeszłości nie dawały mi spokoju. W takich momentach marzyłam tylko o tym, aby móc wyciągnąć tą szufladkę w moim mózgu, która odpowiada za przeszłość, i spalić na stosie, aż do ostatniej drzazgi…patrzeć jak płomienie zajmują coraz większą powierzchnie szufladki, a potem posprzątać pył, który po nich pozostał i wrócić do teraźniejszości. Niestety, pewne obrazy i przeżycia leżą na dnie naszego mózgu. Z czasem są zajmowane przez nowe, lepsze zdarzenia. Szkoda tylko, że ten proces jest tak cholernie mozolny. Chociaż to jest akurat kwestia dyskusyjna. Każdy jest indywidualnością i inaczej przeżywa to, co go spotyka. Jedno jest pewne i niepodważalne. Cokolwiek to by nie było i kogokolwiek byśmy nie spotykali na swojej drodze, kształtuje to naszą osobowość i poczucie własnej wartości. Bywa tak, że sytuacje, w których się znajdujemy wymagają od nas wyłuskania najbardziej skrywanych emocji i zachowań, o których nie mieliśmy do tej pory pojęcia. Nie zawsze możemy sobie z nimi poradzić i wrócić na dotychczas znany nam tor. Bywa i tak, że osoby, co jest zresztą oczywistą oczywistością, które poznajemy na pewnych etapach naszego życia sieją w nim spustoszenie, po którym ciężko się pozbierać. Dopiero z czasem dochodzimy do wniosku, że to właśnie „takie osoby” pomogły zbudować nasze silniejsze JA. To właśnie „takie osoby” uświadamiają nam, na kogo naprawdę możemy liczyć i kto jest wart naszej uwagi. „Te osoby” pokazują jak dobrze nam bez nich i jak fantastycznie może ułożyć się wówczas nasze życie. Mimo bólu jaki przysparzają, a ten w końcu mija, odwalają kawał dobrej roboty czyniąc naturalną selekcję w naszym małym światku. Osobiście mam na koncie parę takich feralnych znajomości, których w danej chwili było mi szkoda i w sobie szukałam przyczyny ich rozpadu. Wyciągnięcie wniosków zajęło mi „trochę” czasu, ale dziś już wiem, że nie wszystko jest zależne ode mnie i nie zawsze to ja jestem „winna.” Mój proces samoakceptacji wciąż trwa i myślę, że będzie jeszcze trwać długo, bo akceptacji uczymy się przez całe życie, ale najważniejsze to dostrzegać w sobie pozytywy, a nie szukać ciągłych niedociągnięć.

Niczego w swoim życiu nie żałuję. No, może jedynie pewnych reakcji i zachowań oraz paru słów za dużo 😉 Chociaż z perspektywy czasu wiem, że i one uczą pokory przynosząc, cenne życiowe doświadczenie.

Dzisiaj mam wokół siebie same cudowne osoby, a demony przeszłości odganiam jak tylko na horyzoncie mojej wyobraźni pojawia się ich blady cień.

To co było jest ważne, bo ukształtowało nas jako jednostki, ale nie warto dłużej się nad tym zastanawiać, bo ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy 😉