Ciche kwilenie powoli przechodzi w głośny płacz domagający się ciepłego, matczynego ciepła i tulenia. Rozdzierający serce wrzask nie ustaje. W pomieszczeniu jest kilka łóżeczek, w których śpią inne niemowlaki. Za chwilę obudzi je płacz 2-miesięcznej dziewczynki, którą obudził głód, ból brzuska albo mokra pieluszka. A może potrzeba miłości i ciepła, której tutaj brakuję…

Kilka dni temu, zupełnie przypadkiem obejrzałam poruszający reportaż o Interwencyjnym Ośrodku Preadopcyjnym. Do placówki trafiają dzieci, których sytuacja rodzinna nie jest stabilna. W dużej mierze są to malutkie istotki do 12 miesiąca życia, które przyszły na ten świat niechciane i niekochane, niejednokrotnie porzucone już w szpitalu. Oglądając ten krótki materiał z każdą kolejną minutą łzy same cisnęły mi się do oczu.

W ‘normalnym’ domu przyszli rodzice z utęsknieniem czekają na narodziny swojego dziecka. Przyszła mama z radością w oczach kompletuje wyprawke i z czułością głaszcze swój coraz większy brzuch. Przyszły tata dumny jak paw, najchętniej obwieścił by całemu światu, że wkrótce zostanie ojcem. Swoją radością dzielą się z najbliższymi, przyjmują gratulacje i uściski. Przyszli rodzice wybierają rzeczy dla maluszka, który już za kilka miesięcy odwróci ich życie do góry nogami, sprawiając, że stanie się ono pełniejsze. Robią listę potencjalnych imion, codziennie dopisując lub skreślając kolejne, przekomarzając się czyja propozycja jest lepsza. Cieszą się tym czasem i darem, którym zostali obdarzeni, bo mają świadomość, że nie każdy może się nim cieszyć…Przyszła mama dba o siebie. Stara się odpowiednio odżywiać, chodzi do lekarza i wykonuje niezbędne badania. Każda kontrolna wizyta USG, podczas której może podejrzeć swoje dziecko sprawia jej radość. Pierwsze ruchy wywołują uśmiech, a to wyjątkowe uczucie zapamięta na zawsze. Przyszły tata już myśli o wspólnych zabawach z synkiem, albo o rozpieszczaniu swojej księżniczki, którą w myślach ubiera w urocze sukieneczki przyszła mama. 9 miesięcy mija jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a rodzice witają na świecie upragnione dziecko, które donośnym wrzaskiem obwieszcza swoją obecność. Ból ustępuje miejsca radości, a dziecko uspokaja się w ramionach mamy, której zapach wywołuje błogi spokój. Przed nimi piękny, ale też niejednokrotnie trudny czas, kiedy to ich cierpliwość zostanie wystawiona na próbę, a zmartwienie o małą istotkę nigdy już nie minie. Łączy ich siła miłości, która będzie się mnożyć każdego dnia. Z każdym uśmiechem, gaworzeniem, pierwszym, niezdarnym krokiem, pierwszym słowem i nową umiejętnością.

W „normalnym” domu tak powinna wyglądać miłość rodzicielska, która dodaje skrzydeł nawet w trudnych chwilach zwątpienia w swoje rodzicielstwo.

W Interwencyjnym Ośrodku Preadopcyjnym brakuje rodzicielskiej miłości, którą starają się dać opiekunki, ale mimo wielkich chęci, nic nie zastąpi matczynego ciepła. Przytulają, dbają, karmią, ale nie są w stanie zapewnić im gamy uczuć, którą mogą dać tylko oddani im rodzice. Bardzo często Ci biologiczni, ani żadni członkowie rodziny nie odwiedzają w Ośrodku tych dzieci. Nie dają choćby cienia szansy na normalny, ciepły dom, który przecież należy się każdemu.

Pierwsze lata życia dziecka są bardzo ważne w ich rozwoju. To wtedy potrzebują najwięcej uwagi i ciepła, które dają im poczucie bezpieczeństwa. Miłości i bliskości o każdej porze dnia i nocy. Obecności rodzica w każdej chwili. W Ośrodku przebywają dzieci do pierwszego roku swojego życia. Później trafiają do Domu Dziecka. Niektóre są porzucane jeszcze w szpitalu przez kobiety, które chcą pozbyć się ‘problemu’ i ruszyć w ‘długą’. Inne są oddawane później, albo odbierane przez nieodpowiedzialnych rodziców, którym nowa rola nie jest pisana i wcale się o nią nie prosili. Tutaj czekają na nowy dom. Na nowych rodziców, którzy obdarzą ich miłością pragnąc zapewnić dogodny start. Niestety w większości przypadków odebranie praw rodzicielskich prawowitym opiekunom trwa miesiące. Sprawy ciągną się w nieskończoność przez opieszałość urzędników i tychże instytucji. Odkładane są na i tak kopiaste już kupki pożółkłych papierów, nie zdając sobie sprawy, że właśnie skazują jakąś niczemu niewinną małą, istotkę na miesiące, a niekiedy i lata samotności. Każdy dzień w Ośrodku to coraz wyraźniejsze objawy choroby sierocej, która dotyka te małe dzieciaczki. Gdyby tylko przedstawiciele odpowiednich instytucji (Sądy/Miejskie Ośrodki Pomocy Społecznej) bardziej się postarali o uregulowanie sytuacji prawnej dzieci przebywających w Ośrodku, nie ograniczając się jedynie do wysyłania kolejnych pism do biologicznych rodziców czy prawnych opiekunów, te dzieci miałyby szansę na normalny dom. Potencjalni rodzice adopcyjnymi ustawiają się w kolejce z nadzieją czekając na telefon, który zmieni ich dotychczasowe życie. Ograniczają ich procedury i obojętnie rozkładane ręce urzędników, którzy wcale (mimo zapewnień) nie dokładają wszelkich starań, aby przyspieszyć procedurę adopcyjną.

            Każdy rodzic ma obawy związane z rodzicielstwem. Wraz z przyjściem na świat dziecka musi się nauczyć „je obsługiwać” najlepiej jak potrafi. Nie jest idealny. Ma wątpliwości i obawy. Ale tylko dobry rodzic mierzy się z tymi uczuciami. Są jednak tacy, którym dziecko „zdarzyło się” przez przypadek i nie chcą brać na siebie obowiązków i trudów związanych z jego wychowaniem. Są również tacy, którzy nie mają warunków, aby zapewnić mu dobre i szczęśliwe życie. Taka grupa rodziców ma wyjście. Mogą się zrzec praw rodzicielskich, dając tym samym zielone światło dla rodziców adopcyjnych, którzy tylko czekają na taką szanse. Dla niektórych może być to zaledwie jeden podpis, a dla tych dzieci szczęśliwa odmiana losu.

Te kilka minut uświadomiło mi, jakie miałam szczęście wychowując się w kochającej, pełnej rodzinie. Ten niezwykle wzruszający reportaż sprawił, że moje serce rozpadło się na milion kawałków ubolewając nad niesprawiedliwością tego świata, który dzieję się tuż obok.

Poniżej zostawiam wam link do reportażu. Przygotujcie sobie paczkę chusteczek, bo zapewniam, że łza niejednemu z was zakręci się w oku.

https://dziendobry.tvn.pl/a/ile-trwa-procedura-adopcyjna-formalnosci