Za nami prawie połowa grudnia. Pierwszy śnieg i zdziwienie kierowców też już za nami. Piszę ten tekst na zupełnym chilloucie, podczas gdy zapewne w niejednym domu od co najmniej miesiąca trwa już świąteczna gorączka i wywracanie do góry nogami każdego kąta. A ja myślę sobie kiedy umyć okna i wcale nie dlatego, że Święta i co ludzie powiedzą jak ich nie umyję, ale dlatego, że dziecko notorycznie liże szyby, więc jak już liże to chociaż niech będą czyste. Mój charakter oraz lekka nutka pedantyzmu i perfekcjonizmu dają niezłą mieszankę wybuchową, co nie pozwala mi na doprowadzenie mojego domu do bałaganu (delikatnie rzecz ujmując) na co dzień, dlatego też mam z głowy świąteczne porządki (w moim słowniku takie zestawienie nawet nie figuruję, bo nie tylko od święta majtki składam w kostkę :P). Posprzątam jak zwykle bez większej spiny przy lajtowym „Last Christmas” 🙂 Nie rozumiem tych wielkich świątecznych porządków i całego zamieszania z tym związanego. Trzepania dywanów, cyklinowania parkietów i szorowania fug. Ten na Górze nie będzie z lupą zaglądał w nasze kąty.

Gotować lubię, ale jak dotąd nie przygotowywałam sama świątecznych rarytasów. Do tej pory tylko czynnie asystowałam, chłonęłam wiedzę i wykonywałam odgórne polecenia. W tym roku, zważywszy na nieco inne okoliczności rodzinne, zapewne bardziej się zaangażuję, ale zrobię to z ogromną przyjemnością. Może kiedyś zrozumiem ten (żeby tylko!) 3-miesięczny plan przygotowywania świątecznych potraw i hurtowego mrożenia, póki co trzymam się tego co mówi moja mama „że najlepsze jest świeże, a nie mrożone”.

Uwierzcie, uwielbiam wszelkie świąteczne ozdoby i dekoracje. Czekam na choinkę, pachnące świeciuszki, gwiazdki w oknach, kolorowe łańcuchy i świecidełka. Ale nie rajcuje mnie oglądanie tego wszystkiego już od 2 listopada. Serio?? Rozumiem, że biznes. Kasa. Że popyt i zbyt. Ale na Boga (otóż to) nie dokładajmy tej cegiełki i my napędzając tę maszynę. Owszem, świata nie zmienimy, ale nasze podejście i naszych dzieci już tak. W moim rodzinnym domu choinkę ubierało się w wigilijny poranek, co kontynuuje aktualnie we własnym domu. Ubierana miesiąc wcześniej poza tym, że według mnie jest grubą przesadą, do Świąt straci cały swój magiczny urok i stanie się jedynie ozdobnikiem, do którego każdy z domowników już zdążył się przyzwyczaić.

Jestem wdzięczna moim rodzicom, że wychowali mnie w takiej tradycji i studzili mój entuzjazm kiedy jako dziecko choinkę chciałam ubierać wraz z pierwszymi płatkami śniegu (a te pojawiały się już w listopadzie). Dzięki temu zupełnie inaczej podchodzę do Świąt Bożego Narodzenia, które mają dla mnie zupełnie inny wymiar. Nie pędzę, nie planuje z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem, tak jakby ktoś miał przyjść i skontrolować czy „wizualnie” jestem przygotowana do Świąt. Nie wariuje na widok każdej ślicznej bombki i nie wykupuje pół sklepu z ozdobami.

Prawdziwy klimat Świąt tworzą spotkania z bliskimi nam osobami. Możliwość spędzenia z nimi tego magicznego czasu, który właśnie dzięki rodzinie i przyjaciołom jest tak wyjątkowy. Wszystko inne, choćby najpiękniejsza choinka udekorowana bogato zdobionymi bombkami nie ma takiego znaczenia. I wiecie nawet tego „Kevina” po raz enty ogląda się całkiem inaczej, ale ważne, że w tym samym rodzinnym, gronie. A jak przyjemnie jest wybrać się na Pasterkę o północy 🙂 Nie jestem jakąś zagorzałą katoliczką, ale w okresie świątecznym cieszę się tym czasem, idę do kościoła i z uśmiechem na twarzy śpiewanym znane mi kolędy. W moim „rodzinnym” kościele Pasterkę rozpoczyna nagranie kwilącego dzieciątka, a mnie jak co roku przechodzą ciary na sam ten dźwięk. Mam nadzieję, że w tym roku również się wybierzemy 🙂

Może powiecie, że to co pisze to „banał”. Ale w ostatnich miesiącach w moim życiu miały miejsce zdarzenia, które mogły spowodować, że tegoroczne Święta wcale nie byłyby wesołe i takie jak w poprzednich latach. Szczerze to nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Na szczęście dla mnie i moich bliskich, wszystko się ułożyło i idzie ku dobremu, a ja będę się karmić takimi właśnie „banałami” 😉